Pwede Bang Mamaya?

Utwór jakby wciąga w jakąś bajkową przestrzeń, gdzie wszystko się przeplata: dźwięki, myśli, chwile. Wszystko płynie, ale jakby pod hipnotycznym wpływem czegoś starożytnego i niewypowiedzianego. Słowa są niemal tajemniczymi zaklęciami, których nie chce się analizować, a po prostu czuć, rozpływać się w ich rytmie. Jest w tym coś przytulnie niejasnego: jak zagadka, której nikt nie rozwiązuje, ale dzięki temu nie traci ona swojego uroku. Czujesz się, jakbyś połączył się z muzyką i teraz wszystkie te rytmy są twoimi myślami. Tylko dla ciebie. To zbyt delikatne, żeby dać dokładne wyjaśnienie.